წავიდა, დაგვტოვა და სამუდამოდ გაგვეცილა, გზა დაუთმო ახალს, თუმცა გაურკვეველია რამდენად კარგს და სარგებლის მომტანს. მაგრამ მე მაინც გამიტყდა, გამიტყდა ის რომ "წასვლის და ახლის ჩანაცვლების" ერთადერთ დღეს, "პატიმრულ" რეჟიმს მიმსგავსებულად გავატარე. ამ ყველაფერს ისიც ემატება რომ ფიზიკურმა მავნებელმაც იჩინა თავი, მიტევს და მაზიანებს. თუმცა ფიზიკურ მავნებელზე უფრო მკვეთრად და მავნებლურად ფსიქოლოგიური და მორალური იერიშები მიპყრობენ, იყენებენ უსიამოვნო მარწუხებს, რაც ძალიან მაწუხებს...
ასევე "ამბობენ" ყველაზე დიდი მონატრება და სიცარიელე მაშინ გეუფლება, როდესაც მის გვერდით ხარ მაგრამ მისი სიახლოვის უფლებას მაინც ვერ ჰპოვებო...
ჰაჰ, ჯანდაბა, დავიჯერო ვიმსახურებ სიტყვა "ამბობენ"-ს პირველ პირში რომ ვიძახი უკვე?
